In 2004 volgde ik een schrijfworkshop, van het Landelijk steunpunt educatie Molukkers , in het Moluks Historisch Museum. Voor deze workshop moesten we een voorwerp meenemen dat een betekenis voor ons had. Ik nam een tekening van mijn vader mee en schreef onderstaand verhaal…
Zondagmorgen 09.00 uur. Mijn moeder en zus waren druk in de weer om op tijd naar de kerk te gaan. Terwijl mijn moeder naar beneden liep, schreeuwde ze naar mijn broertje en mij: “Reinaldo!!! Noriiiieen!! Eruit!! De eerste kerkklok is al geweest en jullie liggen nog steeds te slapen? ”Geen reactie van mijn broertjes kant, die waarschijnlijk knock-out in bed lag na een avondje stappen in Groningen. Met een zogenaamde vermoeide stem zei ik: “Volgende keer ga ik echt mee naar de kerk hoor ma, echt. Ben alleen vééls te moe vandaag”. Ik hoorde mijn zus geërgerd zuchten: “Jaja, zal wel, het is ook altijd hetzelfde liedje met die twee”. Terwijl mijn moeder en zus zich gereedmaakten voor de kerkdienst, probeerde ik langzaamaan wakker te worden. Ik moest een beetje in mezelf lachen, want die zondagochtendtaferelen in huize Tatuhey waren, na al die jaren dat ik niet meer thuis woon, nog steeds niet veranderd. Vroeger kon ik me hier behoorlijk aan ergeren, maar nu kan ik er wel om lachen. Het geeft een soort vertrouwd gevoel.
Zo ook deze specifieke zondag in Assen. Nadat mijn moeder en zus naar de kerk gingen, bedacht ik me wat ik vandaag zou gaan doen. Oja, ik had mijn moeder beloofd dat ik mijn “rommel” op zolder zou opruimen. Allerlei paperassen, werkstukken, boeken, tijdschriften en prularia. Die ik, na jarenlang studeren, klakkeloos op zolder bij mijn moeder in een hoekje had neergegooid. Zo gezegd, zo gedaan. Na een broodje pindakaas met hagelslag (wat ik trouwens alleen maar in Assen neem) liep ik de zoldertrap op. Het was er frisjes, stoffig en nogal rommelig. Met name mijn hoekje met rommel zag er zorgwekkend uit. Ik ben namelijk iemand die moeilijk spullen kan weggooien, maar gezien de omvang van mijn rommel zou het verstandig zijn om in ieder geval de helft ervan weg te gooien, voordat mijn moeder ALLES weggooit.
Eerst ging ik maar op zoek naar iets waar ik de spullen, die ik wilde bewaren, in kwijt kon. Ergens helemaal achter in een hoekje vond ik en oud donkergroen houten kist. Waarop met hele vage witte letters de volgende tekst stond: H. Tatuhey, KNIL-centrum-Amersfoort te Nederland. De legerkist van mijn vaders vader waarmee hij in de jaren 50 naar Nederland kwam. Met moeite kon ik de kist uit de hoek trekken. Ik dacht dat hij leeg zou zijn, maar tot mijn verbazing lag er wel degelijk wat in!. Ik haalde het eruit en blies een enorme laag stof eraf, wat gevolgd werd door een niesbui. Wauw, dacht ik toen ik de voorwerpen bekeek. Het waren namelijk oude schoolschriften van mijn vader Mijn vader, die op mijn elfde overleden was en van wie ik niet zoveel meer weet. Met mooie sierlijke letters stond erop geschreven: F.S. Tatuhey. De initialen van mijn vader: Frans Simon Tatuhey.
Ik ging er even goed voor zitten, want vond het allemaal erg interessant wat ik hier op zolder ontdekt had. Voorzichtig bladerde ik door deze oude schrift. De bladzijden waren wat gelig en tussen ieder bladzijde zat een transparant vel. Wat me meteen opviel waren de sierlijke schuine letters waarmee mijn vader schreef. Het waren aantekeningen van een aardrijkskunde les. Terwijl ik het rustig doorbladerde vielen er een paar losse velletjes tussenuit. Kladblaadjes met aantekeningen, een oude buskaart van de busdienst Schattenberg - Assen, een ziekenfondskaart voor zeelieden, een zwart wit foto van ene Pat Boone, een bonnetje van een fotocamera gekocht op Broadway in New York, tekeningen van landkaarten en toen viel mijn oog op een tekening die mijn aandacht vasthield.
Op een klein vierkant blaadje zag ik een grote rode hart getekend, met een soort van anker er doorheen. En in het midden van het hart een zeilschip met gele wapperende zeilen, omringd door lichtblauwe wolken en de woorden: ONTDEKKINGSREIZEN.
Wat een mooie en, voor mij, vooral veelzeggende tekening was dit! Deze tekening verwoorde op een bepaalde manier voor mij, wie mijn vader was. Ik kende mijn vader wel als vader, maar niet hoe hij was in zijn jonge jaren. Ik had wel gehoord dat hij vroeger wel eens gewerkt had in de machinekamer van een olietanker en daardoor veel over de wereld reisde maar deze tekening gaf mij het gevoel dat ook hij een enorme passie voor reizen had. Net zoals ik! Door familieleden werd er altijd gezegd dat ik op mijn vader leek qua karakter en uiterlijk, maar dat ik ook dezelfde passie deel was helemaal te gek!
Vragen doemden in mij op: Goh hoe zou hij geweest zijn toen hij net zo jong was als ik? Waar is hij al geweest op de wereld? Wat was zijn lievelingsland? Ik merkte dat ik een brok in mijn keel kreeg. Want uiteraard mis ik hem, en wat zou het geweldig zijn als ik met hem reisverhalen kon delen of ooit samen met hem zou reizen. En dat hij mij zijn mooiste plekjes op de wereld zou laten zien! Maar deze tekening was zoals al eerder gezegd veelzeggend voor mij.
Het was ook alsof mijn vader tegen mij zei : toe maar, ga de wereld verkennen, begin maar aan je ontdekkingsreizen. Heb ik namelijk ook gedaan en onthoudt dit: ik reis altijd met je mee...
Nog even wierp ik een blik op de tekening en dacht: hier zit ik dan, een jongedame van 26 al 3 keer naar Indonesië geweest, 4 keer naar India, binnenkort naar Guatemala gevolgd door een waslijst aan landen die ik nog wil gaan ontdekken. Altijd zoekende naar iets tijdens mijn reizen, hopende iets moois te ontdekken. Niet wetende dat je voor iets moois niet altijd ver hoeft te reizen. Een weekendretourtje Utrecht - Assen kan zelfs een grote ontdekkingsreis zijn..